เผยเรื่องราวไร้สาระที่ยังมีหลายคนเชื่อกันไปได้นี้เแหละความไม่รู้
เหรียญมีสองด้านแต่เราไม่สามารถมองเห็นทั้งสองด้านไปพร้อมกันได้ ทำได้เพียงมองดูด้านใดด้านหนึ่งที่ละด้านเท่านั้น พอพูดแบบนี้เพื่อนของเราก็บอกขึ้นมาทันทีว่าแล้วถ้าเราเอาเหรียญไปวางหน้ากระจกละคราวนี้พวกเราก็จะเห็นเหรีญยที่ละสองด้านแล้ว ซึ่งนั้นเองเป็นเหตุผลง่าย ๆที่เราอยากจะบอกว่าบางเรื่องราวที่เราได้ยินได้ฟังกันต่อมาโดยที่อาจจะไม่ได้คิดหรือพิสูจน์เรื่องราวเหล่านั้นอันที่จริงแล้วมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราได้ยินได้ฟังมาก็ได้ ซึ่งบางคนก็อาจจะไม่เคยเฉลี่ยวใจเลยว่าเรื่องราวบางอย่างที่พวกเค้านั้นรับรู้หรือคิดว่ารู้มานั้นอันที่จริงแล้วมันเป็นเพียงเรื่องราวที่แต่งขึ้น หรือบางอย่างมันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นสักเท่าไหร่ พวกเราหลายคนยังเคยพบกับเพื่อนบางคนที่ถึงแม้ว่าจะอายุมากแล้วแต่ก็ยังมั่นใจว่าเรื่องราวเหล่านั้นมันเป็นแบบนั้นอยู่นั้นเอง และวันนี้พวกเราก็ได้ลองไปหาดูว่ามีเรื่องอะไรบางที่เพื่อนเพื่อนของราเชื่อแต่ที่แท้จริงแล้วมันช่างเป็นเรื่องราวที่ใครต่อใครก็รู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ใบเดียวกัน ตอนที่เรายังเด็กมากเราเคยคิดว่าแม่และพ่อของเราเป็นเหมือนนักค้นหาเพราะไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ที่เราหาไม่เจอท่านทั้งสองก็มักจะหามันพบ และที่ทำให้เรายิ่งคิดว่าท่านเก่งมากนั้นก็คือ ตอนที่เราอายุได้ 4 หรือ 5 ขวบนี้แหละตอนนั้นเราเพิ่งได้ลูกโป่งสวยๆ มาจากงานโรงเรียนเป็นของขวัญที่ได้เป็นเด็กดี แต่เราดันเผลอทำมันหลุดมือแล้วลอบหายไป ซึ่งแน่นอนว่าตอนนั้นเราร้องไห้อยู่นานถึงแม้วว่าใครต่อใครจะหาลูกโป่งแบบเดียวกันมาให้แล้วเราก็ไม่อยากได้เพราะ ใบที่ลอยไปมันคือรางวัลของเรา ในที่สุดแม่ก็บอกกับเราว่าแม่จะออกเดินทางไปตามหาลูกโป่งลูกนั้นและหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป แม่ก็กลับมาพร้อมกับบอกเราว่า พบลูกโป่งแล้วมันลอยออกไปไกลเกือบจะออกนอกเมืองไปแล้วดูนะที่มีลมแรงพัดมาทำให้ลูกดโป่งไปติดอยู่ที่ต้นไม้ข้างปั้มแล้วแม่ก็ขึ้นไปเอากลับมาให้เรานั้นเอง มาถึงตอนนี้เราก็เพิ่งคิดได้ว่าอันที่จริงแล้วแม่ก็แค่อยากทำให้เราสบายใจก็เลยแต่งเรื่องนี้ขึ้นนั้นเอง แต่เราก็เชื่อมาตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมาว่าแม่และพ่อสามารถช่วยหาได้ทุกอย่างนั้นเอง รถจะสตาร์ทไม่ติด แม่ของเรามีวิธีการฝึกเราอย่างที่เราไม่รู้ตัวมาก่อนอย่างเช่น เวลาที่เราขึ้นรถแม่จะบอกกับเราเสมอว่าลูกต้องคาดเข็มขัดนิรภัย ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่แม่ก็บอกเราว่า รถของเรามีระบบที่จะบอกได้ว่ามีคนนั่งที่ไหนบางและหากคนเหล่านั้นไม่คาดเข็ดขัดมันก็จะทำให้รถสตาร์ทไม่ติด นั้นทำให้เราตื่นเต้นมากเพราะคิดว่า รถยนต์คันนี้มันช่างล้ำหน้าและฉลาดจริง ๆ ซึ่งอันที่จริงตอนเรสิบขวบก็เพิ่งเข้าใจว่าแม่แค่ไม่บิดกุญแจเท่านั้นเอง ไม่ทานไข่ เราเป็นคนที่ไม่ชอบทานไข่มากมากเลย ดังนั้นที่บ้านของเราจึงไม่ค่อยทำอาหารอย่างไข่ดาวหรือไข่เจียวสักเท่าไหร่นัก และที่บ้านก็ไม่ได้ว่าอะไรซึ่งทางบางก็ทำอาหารหรือขนมอย่างอื่นให้เราทานแทนวันที่มีอาหารเมนูไข่ ซึ่งหนึ่งในนั้นที่เราชอบทานมากนั้นก็คือขนมอย่างคัสตาร์ด ซึ่งเราเพิ่งรู้ว่าอันที่จริงแล้วมันทำมาจากไข่ และคนที่บอกเรื่องนี้กับเราคือเพื่อนร่วมห้องที่หอของมหาวิทยาลัยตอนอายุสิบแปดปี เพราะที่บ้านเราบอกมาตอนตลอดว่าคัสตาร์ดทำมาจากนมเท่านั้น ซึ่งนั้นทำให้เรารู้ว่ามีขนมและอาหารอีกมากมายที่ทำจากไข่เพียงแต่เราไม่รู้เท่านั้นเอง ทานกันไปได้ยังไง แฟนของเรานั้นมีไม่ชอบทานอาหารบางอย่างซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องปกติ เพราะว่าเราเองก็เป็นเหมือนกันแต่วันนี้หลังจากที่เราไปร่วมงานเลี้ยงของบ้านญาติและหนึ่งในอาหารวันนั้นก็คือหอยเชลล์ซึ่งมันอร่อยมากมากและ เพื่อเป็นมารยาทคุณแฟนก็ยอมที่จะทานมันสักเล็กน้อย ซึ่งหลังจากทานเข้าไปเธอก็นั่งนิ่งๆไปจนเกือบจะจบงาน และพอขึ้นรถกลับบ้านแฟนของเราก็บอกมาว่า “เรางงจริงว่าทำไมคนอื่นๆถึงชอบทานของที่ทานไปแล้วจะตัวชาแบบนั้น” และนั้นก็ทำให้เรารู้ว่าอันที่จริงคือเธอแพ้หอยเชลล์ต่าง ๆ…