ก้าวแรกคือทุกสิ่งทุกอย่างของการเริ่มต้นพวกเราชาวสัพเพเหระต่างรู้ดีว่า ไม่ว่าจะทำงานหรือทำอะไรก็แล้วทุกสิ่งคงไม่ได้เริ่มต้นด้วยความสำเร็จ แต่มันจะต้องเริ่มขึ้นมาจากสิ่งเล็กๆน้อยๆ แล้วจึงค่อยๆก่อตัวกันมากขึ้นจนมันสามารถที่จะขยายความสำเร็จจนกลายเป็นสิ่งที่เราคาดหวังไว้ได้นั้นเอง และแน่นอนมันก็ย่อมเกิดขึ้นกับสิ่งต่าง ๆ และคนต่าง ๆ เช่นเดีบยวกัน อย่างหลายหลายคนที่ตอนนี้เราเห็นว่าพวกเค้าเหล่านั้นช่างเป็นคนที่ใครๆก็อยากที่จะเป็นแบบนั้น หรือใครใครก็อยากที่จะทำให้ได้แบบนั้นบ้าง พวกเค้าก็ต้องผ่านก้าวแรกของการเริ่มต้นเช่นเดียวกัน ซึ่งไม่ว่าเราจะไปถามใครต่อใครที่ตอนนี้เป็นผู้ประสบความสำเร็จแล้วก็จะได้คำตอบที่คล้ายๆกันนั้นก็คือ การลงมือทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เราสนใจอย่างเต็มที่โดยพยายามคิดและหาทางแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ที่ถ่าโถมเข้ามาอย่างไม่ย่อท้อนั้นแหละคือสิ่งที่พวกเค้าได้เจอและได้ทำซึ่งผลลัพท์มันอาจจะเป็นความล้มเหลวหรืออะไรก็แล้วแต่นั้นยังไม่สำคัญเท่ากับว่าเราได้เริ่มลงมือทำสิ่งเหล่านั้นแล้วหรือยังนั้นเอง และวันนี้พวกเราก็ได้ลองรวบรวมเรื่องราวจุดเริ่มต้นและเรื่องราวการเดินทางของเหล่านักแสดงที่มีชื่อเสียงหลายหลายท่านก่อนที่พวกเค้าเหล่านี้จะหลายมาเป็นดาวดวงเด่นที่ส่องประกายให้เราได้ชื่นชมอย่างในทุกวันนี้นั้นเอง หลายคนที่เป็นแฟนภาพยนตร์จีนละก็ต้องรู้จักชายคนนี้เป็นอย่างดีนั้นก็คือคุณ Jackie Chan นั้นเอง © Depositphotos.com เพื่อนเพื่อนเคยทราบไหมว่าก่อนหน้าที่ Jackie Chan จะกลายเป็นนักแสดงชั้นนำอย่างที่เราได้ชมกันอยู่ทุกวันนี้เค้าก็เริ่มต้นจากการเป็นนักแสดงประกอบในภาพยนตร์หลายหลายเรื่องมาก่อนแต่ด้วยความพากเพียรพยายามและความสามารถที่ฝึกฝนและพยายามพาตัวเองไปอยู่ในจุดที่เหมาะสมและสามารถแสดงความสามารถได้ ก็ทำให้เราได้เห็นเค้าเป็นอย่างในทุกวันนี้ ซึ่งหนึ่งในจุดเริ่มต้นของเค้าก็คือการแสดงร่วมกับนักแสดงชื่อดังอย่าง Bruce Lee ถึงขนาดมีเรื่องเล่ากันว่าในขณะถ่ายทำฉากหนึ่งที่ Bruce Lee ต้องออกแอคชั่นจัดการกับเหล่าร้ายเค้าพลาดใช้ไม้ตีที่ไปถูก Jackie ของเขาโดยไม่ตั้งใจ และหลังจากถ่ายเสร็จ Bruce ก็เข้ามาหา Jackie เพื่อขอโทษ ซึ่ง Jackie เล่าแนวตลกว่าเข้าแสร้งทำเป็นว่าปวดหัวมากกว่าที่ควรจะเป็นเพราะ Bruce Lee เป็นไอดอลของเขาและเขาก็ทำแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ ซึ่งมันได้ผลดีเลยที่เดียวเพราะหลังจากนั้น Bruce Lee ก็เริ่มเลือกให้เขาเข้ามาร่วมแสดงมากขึ้นจนกระทั่งในที่สุดเค้าก็ได้เป็นสตันท์คู่ใน Enter the Dragon…

ถ้าจะให้บอกถึงปัจจัยสี่ที่เราส่วนใหญ่จำเป็นต้องมีละก็หนึ่งในนั้นย่อมต้องมีที่อยู่อาศัยอย่างแน่นอนเพราะว่าหากเราไม่มีสถานที่ที่ดูสะดวกให้พักผ่อนหรือไว้ทำกิจกรรมต่าง ๆ ที่เป็นส่วนตัวแล้วละก็มันก็คงรู้สึกไม่ค่อยดีหรือไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่นักใช่ไหมละ ซึ่งสมัยนี้อาคารบ้านเรือนหรือสิ่งก่อนสร้างก็ยังถูกสร้างออกมาให้ดูดีทันสมัยและยังจัดการเรื่อง ประโยชน์ใช้สอยให้สามารถใช้พื้นที่เล็กๆได้อย่างเหมาะสมและลงตัวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ยังมี ความแตกต่างของอาคารบ้านเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างในสมัยก่อนในเรื่องของวัสดุการก่อสร้างต่าง ๆ อีกมากซึ่งทำให้อาคารต่าง ๆ สมัยนี้ดูแข็งแรงและทนต่อทั้งสภาพอากาศและความเปลี่ยนแปลงต่างๆได้ดีขึ้น ซึ่งสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้ก็เพราะเทคโนโลยีและวิวัฒนาการต่างๆที่ถูกพัฒนากันอย่างต่อเนื่องยาวนานสืบต่อมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนั่นเอง แต่วันนี้พวกเราชาวสัพเพเหระไม่ได้จะพูดถึงอาคารสมัยใหม่ของเรานั้นหรอกนะแต่พวกเราอยากจะเอาเรื่องราวของสถานที่ต่างๆและสิ่งปลูกสร้างที่ถูกสร้างขึ้นในสมัยก่อนเมื่อเกือบ 100 ปีกว่ากว่ามาให้เพื่อนเพื่อนชมเพื่อที่จะบอกว่าในอดีตนั้นถึงแม้การก่อสร้างยังไม่มีเครื่องมือที่ทันสมัยขนาดนี้แต่มันพวกเค้าก็ยังสามารถสร้างสถานที่เหล่านี้ให้ออกมายิ่งใหญ่แถมยังคงทนแข็งแรงมากพอที่จะมีอายุยาวนานสืบต่อมาจนถึงทุกวันนี้ได้ หนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่ใครไปอิตาลี ก็ต้องอยากที่จะแวะเวียนไปนั้นก็คือโคลอสเซียม นั้นเอง © Depositphotos.comซึ่งสิ่งนี้คือสนามกีฬากลางแจ้งขนาดใหญ่หากวัดเส้นรอบวงก็จะได้ขนาดประมาณ 527 เมตร นอกจากนั้นยังสูงถึง 57 เมตร และสามารถจุผู้คนเข้าไปได้มากถึง 50,000 คนเลยทีเดียวและด้วยความยิ่งใหญ่นี้จึงต้องใช้เวลาสร้างมากถึง 10 ปีกว่าจะออกมาได้อย่างที่เพื่อนเพื่อนเห็นไม่ต้องนับถึงจำนวนคนและวัตสดุต่าง ๆ ที่นำมาสร้างก็ยิ่งใหญ่มากแล้วนะและทุกวันนี้มันยังถูกดูแลอย่างดีทำให้เรายังเห็นโครงสร้างแบบเดิมของมันที่แทบไม่แตกต่างจากเมื่อร้อยกว่าปีก่อนเลย จากสนามกีฬาก็ต้องเดินมาช็อปปิ้งกันสักหน่อยที่ห้าง Eliseyev Emporium © Karl Bulla ต้องบอกว่าสถานที่แห่งนี้คือห้างสรรพสินค้าที่ยิ่งใหญ่และเก่าแก่แห่งหนึ่งของโลกเลยก็ว่าได้และถึงแม้ภายนอกของมันแทบจะดูไม่ต่างจากเดิมเลยแต่ภายในก็มีการเปลี่ยนแปลงร้านค้าต่างๆ และมีของทันยุคทันสมัยมากมายให้เลือกได้อย่างสบายเลย Arc de Triomphe ประตูชัยที่ออกแบบแล้วตั้งอยู่มาเกิน 200 ปีนี้อ่านว่าอ่านว่า อาร์กเดอทรียงฟ์เดอเลตวล © Neurdein ความยิ่งใหญ่ของมันถูกสร้างขึ้นเพื่ออนุสรณ์ในชัยชนะจากยุทธการเอาสเตอร์ลิทซ์ของนโปเลียนโดยมีความสูงถึง 49.5 เมตร และมีความกว้างมากถึง 45 เมตรนอกจากนี้ยังมีความลึกอีก…

ต้องบอกว่าเมื่อก่อนพวกเรานั้นอาจจะได้พบเจอพูดคุยกับเพื่อนหรือคนรู้จักกันได้ก็ต่อเมื่อพวกเราได้ออกจากบ้านแล้วไปพบกันในสถานที่นัดหมายหรืออาจจะเป็นที่ทำงาน หรือโรงเรียนหรือที่เที่ยวเท่านั้นเอง ซึ่งแค่นั้นพวกเราหลายหลายคนก็ยังคงมีบางครั้งที่เผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปแล้วทำให้ต้องเกิดการขัดใจกันระหว่างเพื่อนฝูงหรือคนที่เรารู้จัก แล้วยิ่งสมัยนี้กลายเป็นว่าพวกเราสามารถทั้งคุยต่อหน้าหรือแม้กระทั้งโทรหากันได้จากแทบจะทุกที่ทุกเวลาเลยก็ว่าได้ หรือบางครั้งเราโทรไปไม่เจอเราก็ยังสามารถฝากข้อความบางอย่างไปถึงคนอื่นๆได้อย่างง่ายๆเลย ดังนั้นพวกเราก็เลยมีช่วงเวลาที่ทำให้เราสามารถทำให้เกิดข้อผิดพลาดจากการพูดโดยอาจจะคิดไม่ถี่ถ้วนมากขึ้นไปอีก พวกเราชาวสัพเพเหระก็ได้ยินเรื่องราวที่เกิดจากการพูดโดยไม่ทันคิดหรืออาจจะคิดไม่ทันจนเกิดเรื่องราวฮาฮาเหล่านี้ขึ้น เราอยากให้เพื่อนเพื่อนได้อ่านเรื่องราวเหล่านี้สักหน่อยก็เพราะว่าหากคุณได้ยินได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้แล้วก็อาจจะคิดได้ว่าการพูดโดยไม่คิดหรืออาจจะคิดน้อยไปนั้นอาจจะนำพาเรื่องราวที่เราคาดไม่ถึงมาให้เราได้เสมอนั้นเอง คนข้างข้างนี้แหละ เราเป็นคนที่ชอบให้โอกาสกับร้านค้าต่าง ๆ อย่างเช่นร้านอาหารหรือร้านที่เปิดใหม่เราจะลองใช้บริการของร้านนั้นอย่างน้อย 2-3 ครั้งโดยที่ถึงแม้ว่าในครั้งแรกมันจะให้บริการเราแบบไม่ถูกใจเท่าไหร่นัก ที่เรามีความคิดแบบนั้นก็เพราะว่าการเปิดร้านใหม่นั้นมันอาจจะไม่ลงตัวและเราก็ไม่อยากตัดสินอะไรจากการพบหรือใช้งานเพียงครั้งเดียว แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปร้านทำผมที่เพิ่งเปิดเป็นครั้งที่สอง เพื่อแก้ไขสีผมที่เพิ่งทำมาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ แต่ในตอนที่ช่างกำลังเข้ามาดูผมของเราก็พูดติ ทั้งสีผมและคุณภาพของการทำผม ก่อนที่จะถามเราว่าทำมาจากร้านไหน ซึ่งเราก็ไม่ได้ตอบเพียงแค่ยิ้มอย่างสุภาพและบอกปัดไปว่าเป็นร้านแถวบ้าน “ทั้งที่จริงแล้วมันก็คือร้านนี้แหละเพียงแต่ช่างคนละคนเท่านั้นเอง” ทำให้เราคิดได้เลยว่าเราไม่ควรติผลงานคนอื่น ผมคือคนคิดเอง เราเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่งซึ่งในปีนี้พวกเราต้องทำตารางการเรียนการสอนใหม่ให้สอดคล้องกับการเรียนแบบออนไลน์และการเรียนแบบที่ต้องมาโรงเรียน ซึ่งในระหว่างที่เรากำลังนำเสนอแผนงานทั้งหมด คุณครูท่านหนึ่งก็ยกมือและพยายามแย้งเรื่องการจัดตารางเวลาที่เรากำลังนำเสนอโดยติในหลายหลายจุดถึงความไม่เหมาะสม โดยเราก็นั่งฟังอยู่เงียบๆ สักพักเมื่อเค้าพูดจบก็เอ๋ยขึ้นมาว่า “ถ้าจัดตารางแบบนี้อย่าเรียกว่าจัดดีว่า” แล้วก็นั่งลง ทุกคนเงียบสนิทรวมถึงตัวผมด้วยก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า “ผมขอโทษที่จัดตารางแบบนี้ออกมา” แล้วครูคนนั้นก็นั่งหน้าซีดไปเลยเพราะเสียงนั้นเป็นเสียงของผู้อำนวยการโรงเรียน ซ่อมได้ พ่อของเราเปิดอู่รับซ่อมบำรุงรถยนต์ในเมืองซึ่งต้องบอกว่าร้านของเราถือว่าเป็นร้านที่ได้รับความไว้ว่างใจจากลูกค้าเป็นอย่างมาก ทำให้เราอยากสืบทอดกิจการของทางบ้านและเราก็ทำได้หลังจากเครื่องจบสาขาเครื่องกล พร้อมทั้งประสบการณ์ทำงานที่ช่วยงานพ่อของเรามาตั้งแต่เด็ก ทำให้เรารับช่วงต่อเป็นช่างใหญ่ของอู่ของครอบครัวเรา มีอยู่ครั้งหนึ่งลูกค้าโทรมาให้ออกไปช่วยดูรถที่เสียอยู่ไม่ไกลจากร้านของเรา แล้วพอเราไปถึงพอเห็นว่าเราเป็นผู้หญิงเค้าก็บอกขึ้นมาว่า “คุณจะทำได้แน่เหรอ” และหลังจากนั้นแค่ 15 นาทีเค้าก็ต้องกล่าวขอโทษเราเพราะแค่เราตรวจดูไม่นานและเปลี่ยนอุปกรณ์ไฟฟ้าบางส่วนรถก็กลับมาใช้งานได้ (ความรู้ความสามารถไม่ได้จำกัดอยู่กับว่าเค้าเป็นยังไงหรอกนะ) ใช้เป็นเหรอ เราทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์และเราก็ชอบงานนี้มากมาก ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะอายุมากขึ้นแต่ก็ยังรับทำงานพัฒนาโปรแกรมต่าง ๆ อยู่เสมอเพราะมันสนุกมากมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปนั่งรอเพื่อนของเราอยู่ในร้านอาหาร และเด็กหลายคนที่โต๊ะข้างๆของเราก็บังเอิญกำลังอ่านคู่มือและพยายามใช้งานโปรแกรมที่เราเป็นคนเขียนขึ้น พอเห็นแบบนั้นเราก็เลยทักทายเค้าอย่างสุภาพและเสนอตัวว่าจะช่วยตอบคำถามเรื่องการใช้งานโปรแกรมนั้นให้ ซึ่งพวกเค้าก็ซุบซิบกันเสียงดังไปหน่อยว่า…

เค้าบอกว่าการจะทำอาหารให้อร่อยและถูกใจคนที่มารับประทานอาหารนั้น นอกจากจะทำให้อาหารอร่อยถูกปากแล้วหน้าตาของอาหารและการจัดจานก็คืออีกสิ่งหนึ่งที่จะทำให้ความรู้สึกอยากทานอาหารและความรู้สึกว่าอาหารนั้นมีคุณค่ามากกว่าหารสั้นอื่นๆเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย ซึ่งพวกเราชาวสัพเพเหระก็คิดแบบนั้นเหมือนกันนั่น ก็เพราะว่าเมื่อเราเห็นอาหารหน้าตาดีสวยงามหรือแม้กระทั่งมีจานที่ตกแต่งดูดีสักหน่อยมันก็ทำให้เรารู้สึกอยากที่จะลองลิ้มชิมรถอาหารจานนั้นแล้วอีกครั้งพวกเรายังสามารถถ่ายภาพสวยสวยของอาหารจานนั้นส่งต่อไปยังเพื่อนเพื่อนให้ได้ชมกันอีกด้วยนะ เรียกได้ว่ากินข้าวจานเดียวมีประโยชน์ตั้งแต่ทำให้อิ่มท้องจนถึงยอดไลค์กระจายได้อีกด้วย และวันนี้พวกเราชาวสัพเพเหระก็ได้ไปเจอบทความกลัวเอารูปอาหารและการแต่งจานให้ออกมาดูน่ารัก การแต่งจานเป็นรูปการ์ตูนต่างๆซึ่งพอเห็นแล้วก็ต้องบอกเลยว่านี่มันเหมือนเป็นผลงานศิลปะบนจานอาหารชัดชัดและเราก็อยากจะแนะนำเธอคนนี้ให้กับเพื่อนเพื่อนรู้จักนั่นก็คือ คุณลาเลห์ ซึ่งอายุเพียงแค่ 35 ปี เท่านั้น จากการสืบหาข้อมูลก็ได้พบว่าเธอคนนี้เพิ่งเริ่มหัดแต่งจานอาหารตั้งแต่ปี 2558 โดยครั้งแรกที่เธอทำก็คือการแต่งจากแฟนเค้กให้ลูกชายที่ชื่อว่าชื่อจาค็อบ (ตอนนั้นอายุ 6ขวบ ) และลูกสาวอีกคนหนึ่งชื่อว่าชาร์ลี (ที่อายุได้เพียง 19 เดือนเท่านั้น) ซึ่งตอนนั้นเค้าได้ลองทำเป็นลวดลายสิงโตและมันก็สนุกมากมากเลยที่ได้ลองทำอะไรใหม่ๆครั้งแรกและนั้นก็ทำให้มื้ออาหารเป็นเรื่องสนุกและเป็นสิ่งที่ลูกของเธอตั้งตาค่อยว่าจะมีอะไรสวยๆแบบนี้อีกเมื่อไหร่ ซึ่งต้องบอกเลยว่าในครั้งแรกๆนั้นพวกเราก็แค่ทำให้มันออกมาดูเหมือนหรือคล้ายกับสิ่งที่เราต้องการทำโดยเอาต้นแบบมาจากสิ่งต่าง ๆ รอบตัวอย่างเช่นตัวการ์ตูนหรือของเล่นที่อยู่ในบ้าน และหลังจากนั้นไม่นานเด็กๆก็เริ่มที่จะมาบอกถึงสิ่งที่เขาชอบและอยากเห็นซึ่งมันเป็นตัวละครจากภาพยนตร์บ้าง หรือจากหนังสือที่เค้าอ่านมาบ้าง ต้องบอกเลยว่านั้นทำให้เจคอบกับเธอได้ใช้ช่วงเวลาของการทำอาหารให้กลายเป็นช่วงเวลาของความสุขและการเรียนรู้อย่างแท้จริง เพราะพวกเค้าจะต้องใช้ทั้งความคิดสร้างสรรค์และต้องคิดอย่างรอบคอบในการเลือกใช้วัตถุดิบต่างๆในครัวเพื่อที่จะสร้างสรรค์ผลงานเหล่านี้ให้ออกมาได้เหมือนกับที่ตั้งใจไว้ และคุณแม่ลาเลห์ของเราก็ชอบมากมากที่ได้ทำสิ่งนี้เพราะนอกจากจะสามารถได้เล่นสนุกกับลูกแล้วละก็เธอเองยังสามารถทำให้เด็กทานอาหารต่าง ๆ ที่มีประโยชน์ได้อย่างแนบเนียนโดยการ บอกถึงประโยชน์รวมไปถึงใช้ตัวละครในการ์ตูนหรือหนังสือที่อ่านเกี่ยวกับที่มาของความแข็งแรงเหล่านั้นล้วนเกิดจากการได้ทานอาหารที่มีประโยชน์ของการทานผักต่าง ๆ ต้องบอกว่าด้วยเวลาเพียงไม่นานเธอก็ลงตัวกับการสร้างสรรค์ผลงานเหล่านั้น และเมื่อเธอได้ลองส่งผลงานของเธอออกดูสายตาผู้คนด้วยการตัดสินใจสร้างสื่อและช่องทางในการโพสต์ภาพการแต่งจานอาหารของเธอลงบนโลกออนไลน์ เพียงไม่นานก็มียอดผู้ติดตามจำนวนไม่น้อยเลยที่ให้ความสนใจกับสิ่งที่เธอคิดและทำลงไป และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้งเพราะหลังจากนั้นไม่ถึงสองปีเมื่อผลงานของเธอเริ่มออกสู่สายตาของผู้คนและความนิยมยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง นั้นทำให้บริษัทชั้นนำในโลกภาพยนต์และการ์ตูนทั้งหลายต่างให้ความสนใจและอยากที่จะร่วมงานกับเธอในการโปรโมทหนังและตัวละครต่าง ๆ ของพวกเค้าผ่านทางการแต่งจานอาหารของเธอ และนั้นเองที่ทำให้ตอนนี้นอกจากงานอดิเรกของเธอที่จะทำให้เด็กๆในบ้านได้ทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพแล้วยังได้ความสวยงามที่เอาไว้โชว์ให้เพื่อนเพื่อนได้เห็นและชื่นชมในแต่ละวันแล้ว ตอนนี้เธอยังได้รายได้เสริมหรืออาจจะกลายเป็นรายได้หลักของเธอไปแล้วก็ได้นะในตอนนี้ นอกจากนั้นยังต้องบอกว่าอาหารของเธอทุกจานนั้นสามารถทานได้อย่างสบายใจเพราะถึงแม้ว่ามันจะมีน่าตาน่ารักและสีสันสวยงามแต่ทั้งหมดถูกเลือกมาจากสิ่งของที่มาจากวัตถุดิบในการทำอาหารซึ่งสามาถทานได้อย่างสบายใจเลยนั้นเอง ผลงานของเธอส่วนใหญ่จะใช้วัตถุดิบหลักในการสร้างภาพของตัวละคร แล้วจึงค่อยสร้างรายละเอียดหรือเส้นสายลวดลายต่าง ๆ ด้วยวัตถุดิบอื่นๆ และสีดำที่เพื่อนเพื่อนเห็นนั้นก็คือแผ่นสาหร่ายที่ตัดออกมาหรือบางครั้งก็ใช้ช็อกโกแลตทำเป็นวงกลมแล้วมาใช้นั้นเอง บางครั้งการขึ้นรูปกับธัญญาพืชเล็กน้อยก็ทำให้ทุกอย่างออกมาดูดีได้ขนาดนี้แล้ว สวยน่ารักจริง ๆ ทำอะไรนอกกรอบบ้างก็ได้ จะน่าทานหรือน่าเกรงขามกันดีนะ…