อารมณ์ดีชีวิตสดใส

เตรียมตัวจัดกระเป๋าแล้วออกเดินทางไปท่องเที่ยวกันในสนุกสนาน กับสายฝนและแสงแดดที่กำลังรอเราอยู่หากเพื่อนเพื่อนไม่ชอบเขา ก็มามาชอบเราก็ได้นะฮาฮ่าๆ  ใส่มุกเล็กน้อยสักหน่อยเพราะนานแล้วที่พวกเราชาวสัพเพเหระไม่ได้ออกไปเที่ยวอย่างเต็มที่เนื่องจากหลายหลายเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านของเรานั้นเอง แต่ตอนนี้ในวันที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นและหลายคนก็เริ่มวางแผนที่จะออกเดินทางเพื่อไปเยี่ยมเยียนผู้เขาและท้องทะเลกันแล้ว อย่ากระนั้นเลยพวกเราชาวสัพเพเหระก็เลยอยากจะเอาเรื่องราวความฮาของเพื่อนเพื่อนที่ทำงานในสถานที่ท่องเที่ยวหรือโรงแรมต่างๆ ที่ได้เจอกับเรื่องราวขำขำจากสิ่งที่ผู้มาท่องเที่ยวพักผ่อนได้ทำไว้กับพวกเค้าเหล่านั้น เพื่อว่าบางอย่างที่เราอาจจะเห็นว่าไม่ควรทำพวกเราก็จะได้ไม่ไปเพลอทำสิ่งเหล่านั้นเองยังไงละ รายละเอียดห้องพักที่นักท่องเที่ยวมักไม่ได้อ่าน สำหรับความสะดวกสบายต่าง ๆ ที่ทำให้ตอนนี้พวกเราสามารถชมภาพตัวอย่างห้องพักและตรวจสอบราคาของการเข้าพักในแต่ละวันได้ด้วยตัวเองทำให้เหล่านักท่องเที่ยวทั้งหลายลงมือหาห้องที่ราคาถูกที่สุด ซึ่งนั้นก็เป็นสิ่งที่ดีทั้งกับตัวนักท่องเที่ยวและเจ้าของโรงแรม แต่สิ่งหนึ่งที่เราอยากจะบอกเพื่อนเพื่อนว่าคุณควรอ่านรายละเอียดทั้งหมดให้ครบและตรวจสอบสิ่งที่ต้องการให้ครบถ้วนก่อนจองอีกครั้ง เพราะเนื่องจาการทำราคาให้ถูกนั้นย่อมต้องมีเงื่อนไขของการเข้าพักเช่น ไม่มีอาหารเช้า หรือ เป็นห้องขนาดเล็ก หรืออาจจะไม่เห็นวิวทิวทัศน์เป็นต้น เพราะเมื่อไปถึงที่พักแล้วคุณอาจจะกลายเป็นคนที่ต้องการเปลี่ยนหรือเพิ่มสิ่งเหล่านี้และในที่สุดมันก็อาจจะได้ห้องพักที่ราคาสูงกว่าที่คุณคาดไว้ก็ได้ นอนในโรงแรม ฟังดูก็น่าจะถูกต้องเพราะเวลาที่เราไปท่องเที่ยวก็ต้องจองและพักในโรงแรมที่จองไว้นะสิ แต่สิ่งที่เรากำลังจะเล่าให้เพื่อนเพื่อนฟังมันคือเรื่องของ นักท่องเที่ยวที่ไม่ได้สนใจเรื่องเวลาของการเดินทางกับตารางเวลาที่ทางโรงแรมอนุญาตให้เข้าพักได้ต่าง ๆ หากซึ่งปกติเวลาที่เราไปพักโรงแรมแต่ละแห่งก็จะบอกเราว่าสามารถเข้าพักได้ตั้งแต่เวลา 14.00 ของวันที่จองและสามารถอยู่ต่อได้ถึง 12.00 ของวันรุ่งขึ้น แต่บางนักท่องเที่ยวที่เดินทางด้วยเรือ หรือ เครื่องบิน มักจะมาถึงก่อนหรืออาจจะต้องอยู่ที่โรงแรมต่อเพื่อรอรอบการเดินทาง และสิ่งที่เราเจอก็คือเช้าตรู่วันหนึ่งมีนักท่องเที่ยวมาขอเช็คอินตั้งแต่ 9 โมงเช้าซึ่งมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่เราจะปล่อยให้เข้าพักได้ และหลังจากคุยกันอยู่นานสิ่งที่พวกเค้าทำก็คือเค้าเข็นกระเป๋าเดินทางไปวางไว้ที่โซฟา แล้วเริ่มนอนบนนั้นเพื่อรอให้ถึงเวลาเข้าพัก “ให้มันได้แบบนี้สิ” ออกให้ด้วย สำหรับบริการต่างๆ ในโรงแรมอย่างเช่นร้านอาหารหรือเคร่ืองดื่มรวมไปถึงบริการรถรับส่ง(ฟรีตามเวลาและสถานที่ที่กำหนด) เพื่อความสะดวกของนักท่องเที่ยวนั้นทางโรงแรมก็จะมีบริการจัดเก็บบิลหลังจากออกจากห้องพักให้ แต่ใครจะคิดว่าจะมีนักท่องเที่ยวที่เรียกแท็กซี่จากการออกไปเที่ยวชมเมืองแล้วเมื่อกลับมาถึงก็เรียกพนักงานให้ไปจ่ายเงินสดให้ พร้อมกับพยายามบอกว่ามันควรจะเป็นบริการของโรงแรมเพื่อเพิ่มความสะดวกให้ผู้เข้าพักสำหรับการเดินกลับ จะเอาไปทำไม สำหรับการเข้าพักในโรงแรมโดยทั่วไปแล้วนั้นสิ่งของบางอย่างที่อยู่ในห้อง ทางโรงแรมก็อนุญาตให้ผู้เข้าพักสามารถนำกลับไปได้เลยและบางส่วนที่ไม่ให้ก็จะมีราคาของสิ่งเหล่านั้นอยู่ซึ่งนั้นก็เป็นข้อตกลงที่เราคิดว่าเป็นสากล แต่กลายเป็นว่าครั้งหนึี่งเราพบกับลูกค้าที่พยายามจะเอาผ้าห่มกลับบ้านไปด้วยโดยอ้างว่ามันไม่ได้มีอยู่ในรายการที่จะต้องชำระเงิน (เราก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีคนอยากเอาผ้าห่มกลับไปด้วยเพราะมันทั้งใหญ่และก็ไม่ได้ใหม่มากด้วย) ถ้าเรารถสิบล้อมาคงต้องแอบเอาเตียงกลับไปแน่ๆเพราะไม่ได้อยู่ในรายการเหมือนกัน กระเป๋าใบใหม่สำหรับสิ่งจำเป็น ครั้งหนึ่งพวกเรามีแขกพิเศษที่จองห้องพักต่อเนื่องยาวนานถึง…

ก้าวแรกคือทุกสิ่งทุกอย่างของการเริ่มต้นพวกเราชาวสัพเพเหระต่างรู้ดีว่า ไม่ว่าจะทำงานหรือทำอะไรก็แล้วทุกสิ่งคงไม่ได้เริ่มต้นด้วยความสำเร็จ แต่มันจะต้องเริ่มขึ้นมาจากสิ่งเล็กๆน้อยๆ แล้วจึงค่อยๆก่อตัวกันมากขึ้นจนมันสามารถที่จะขยายความสำเร็จจนกลายเป็นสิ่งที่เราคาดหวังไว้ได้นั้นเอง และแน่นอนมันก็ย่อมเกิดขึ้นกับสิ่งต่าง ๆ และคนต่าง ๆ เช่นเดีบยวกัน อย่างหลายหลายคนที่ตอนนี้เราเห็นว่าพวกเค้าเหล่านั้นช่างเป็นคนที่ใครๆก็อยากที่จะเป็นแบบนั้น หรือใครใครก็อยากที่จะทำให้ได้แบบนั้นบ้าง พวกเค้าก็ต้องผ่านก้าวแรกของการเริ่มต้นเช่นเดียวกัน ซึ่งไม่ว่าเราจะไปถามใครต่อใครที่ตอนนี้เป็นผู้ประสบความสำเร็จแล้วก็จะได้คำตอบที่คล้ายๆกันนั้นก็คือ การลงมือทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เราสนใจอย่างเต็มที่โดยพยายามคิดและหาทางแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ที่ถ่าโถมเข้ามาอย่างไม่ย่อท้อนั้นแหละคือสิ่งที่พวกเค้าได้เจอและได้ทำซึ่งผลลัพท์มันอาจจะเป็นความล้มเหลวหรืออะไรก็แล้วแต่นั้นยังไม่สำคัญเท่ากับว่าเราได้เริ่มลงมือทำสิ่งเหล่านั้นแล้วหรือยังนั้นเอง และวันนี้พวกเราก็ได้ลองรวบรวมเรื่องราวจุดเริ่มต้นและเรื่องราวการเดินทางของเหล่านักแสดงที่มีชื่อเสียงหลายหลายท่านก่อนที่พวกเค้าเหล่านี้จะหลายมาเป็นดาวดวงเด่นที่ส่องประกายให้เราได้ชื่นชมอย่างในทุกวันนี้นั้นเอง หลายคนที่เป็นแฟนภาพยนตร์จีนละก็ต้องรู้จักชายคนนี้เป็นอย่างดีนั้นก็คือคุณ Jackie Chan นั้นเอง © Depositphotos.com เพื่อนเพื่อนเคยทราบไหมว่าก่อนหน้าที่ Jackie Chan จะกลายเป็นนักแสดงชั้นนำอย่างที่เราได้ชมกันอยู่ทุกวันนี้เค้าก็เริ่มต้นจากการเป็นนักแสดงประกอบในภาพยนตร์หลายหลายเรื่องมาก่อนแต่ด้วยความพากเพียรพยายามและความสามารถที่ฝึกฝนและพยายามพาตัวเองไปอยู่ในจุดที่เหมาะสมและสามารถแสดงความสามารถได้ ก็ทำให้เราได้เห็นเค้าเป็นอย่างในทุกวันนี้ ซึ่งหนึ่งในจุดเริ่มต้นของเค้าก็คือการแสดงร่วมกับนักแสดงชื่อดังอย่าง Bruce Lee ถึงขนาดมีเรื่องเล่ากันว่าในขณะถ่ายทำฉากหนึ่งที่ Bruce Lee ต้องออกแอคชั่นจัดการกับเหล่าร้ายเค้าพลาดใช้ไม้ตีที่ไปถูก Jackie ของเขาโดยไม่ตั้งใจ และหลังจากถ่ายเสร็จ Bruce ก็เข้ามาหา Jackie เพื่อขอโทษ ซึ่ง Jackie เล่าแนวตลกว่าเข้าแสร้งทำเป็นว่าปวดหัวมากกว่าที่ควรจะเป็นเพราะ Bruce Lee เป็นไอดอลของเขาและเขาก็ทำแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ ซึ่งมันได้ผลดีเลยที่เดียวเพราะหลังจากนั้น Bruce Lee ก็เริ่มเลือกให้เขาเข้ามาร่วมแสดงมากขึ้นจนกระทั่งในที่สุดเค้าก็ได้เป็นสตันท์คู่ใน Enter the Dragon…

ถ้าจะให้บอกถึงปัจจัยสี่ที่เราส่วนใหญ่จำเป็นต้องมีละก็หนึ่งในนั้นย่อมต้องมีที่อยู่อาศัยอย่างแน่นอนเพราะว่าหากเราไม่มีสถานที่ที่ดูสะดวกให้พักผ่อนหรือไว้ทำกิจกรรมต่าง ๆ ที่เป็นส่วนตัวแล้วละก็มันก็คงรู้สึกไม่ค่อยดีหรือไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่นักใช่ไหมละ ซึ่งสมัยนี้อาคารบ้านเรือนหรือสิ่งก่อนสร้างก็ยังถูกสร้างออกมาให้ดูดีทันสมัยและยังจัดการเรื่อง ประโยชน์ใช้สอยให้สามารถใช้พื้นที่เล็กๆได้อย่างเหมาะสมและลงตัวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ยังมี ความแตกต่างของอาคารบ้านเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างในสมัยก่อนในเรื่องของวัสดุการก่อสร้างต่าง ๆ อีกมากซึ่งทำให้อาคารต่าง ๆ สมัยนี้ดูแข็งแรงและทนต่อทั้งสภาพอากาศและความเปลี่ยนแปลงต่างๆได้ดีขึ้น ซึ่งสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้ก็เพราะเทคโนโลยีและวิวัฒนาการต่างๆที่ถูกพัฒนากันอย่างต่อเนื่องยาวนานสืบต่อมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนั่นเอง แต่วันนี้พวกเราชาวสัพเพเหระไม่ได้จะพูดถึงอาคารสมัยใหม่ของเรานั้นหรอกนะแต่พวกเราอยากจะเอาเรื่องราวของสถานที่ต่างๆและสิ่งปลูกสร้างที่ถูกสร้างขึ้นในสมัยก่อนเมื่อเกือบ 100 ปีกว่ากว่ามาให้เพื่อนเพื่อนชมเพื่อที่จะบอกว่าในอดีตนั้นถึงแม้การก่อสร้างยังไม่มีเครื่องมือที่ทันสมัยขนาดนี้แต่มันพวกเค้าก็ยังสามารถสร้างสถานที่เหล่านี้ให้ออกมายิ่งใหญ่แถมยังคงทนแข็งแรงมากพอที่จะมีอายุยาวนานสืบต่อมาจนถึงทุกวันนี้ได้ หนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่ใครไปอิตาลี ก็ต้องอยากที่จะแวะเวียนไปนั้นก็คือโคลอสเซียม นั้นเอง © Depositphotos.comซึ่งสิ่งนี้คือสนามกีฬากลางแจ้งขนาดใหญ่หากวัดเส้นรอบวงก็จะได้ขนาดประมาณ 527 เมตร นอกจากนั้นยังสูงถึง 57 เมตร และสามารถจุผู้คนเข้าไปได้มากถึง 50,000 คนเลยทีเดียวและด้วยความยิ่งใหญ่นี้จึงต้องใช้เวลาสร้างมากถึง 10 ปีกว่าจะออกมาได้อย่างที่เพื่อนเพื่อนเห็นไม่ต้องนับถึงจำนวนคนและวัตสดุต่าง ๆ ที่นำมาสร้างก็ยิ่งใหญ่มากแล้วนะและทุกวันนี้มันยังถูกดูแลอย่างดีทำให้เรายังเห็นโครงสร้างแบบเดิมของมันที่แทบไม่แตกต่างจากเมื่อร้อยกว่าปีก่อนเลย จากสนามกีฬาก็ต้องเดินมาช็อปปิ้งกันสักหน่อยที่ห้าง Eliseyev Emporium © Karl Bulla ต้องบอกว่าสถานที่แห่งนี้คือห้างสรรพสินค้าที่ยิ่งใหญ่และเก่าแก่แห่งหนึ่งของโลกเลยก็ว่าได้และถึงแม้ภายนอกของมันแทบจะดูไม่ต่างจากเดิมเลยแต่ภายในก็มีการเปลี่ยนแปลงร้านค้าต่างๆ และมีของทันยุคทันสมัยมากมายให้เลือกได้อย่างสบายเลย Arc de Triomphe ประตูชัยที่ออกแบบแล้วตั้งอยู่มาเกิน 200 ปีนี้อ่านว่าอ่านว่า อาร์กเดอทรียงฟ์เดอเลตวล © Neurdein ความยิ่งใหญ่ของมันถูกสร้างขึ้นเพื่ออนุสรณ์ในชัยชนะจากยุทธการเอาสเตอร์ลิทซ์ของนโปเลียนโดยมีความสูงถึง 49.5 เมตร และมีความกว้างมากถึง 45 เมตรนอกจากนี้ยังมีความลึกอีก…

ต้องบอกว่าเมื่อก่อนพวกเรานั้นอาจจะได้พบเจอพูดคุยกับเพื่อนหรือคนรู้จักกันได้ก็ต่อเมื่อพวกเราได้ออกจากบ้านแล้วไปพบกันในสถานที่นัดหมายหรืออาจจะเป็นที่ทำงาน หรือโรงเรียนหรือที่เที่ยวเท่านั้นเอง ซึ่งแค่นั้นพวกเราหลายหลายคนก็ยังคงมีบางครั้งที่เผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปแล้วทำให้ต้องเกิดการขัดใจกันระหว่างเพื่อนฝูงหรือคนที่เรารู้จัก แล้วยิ่งสมัยนี้กลายเป็นว่าพวกเราสามารถทั้งคุยต่อหน้าหรือแม้กระทั้งโทรหากันได้จากแทบจะทุกที่ทุกเวลาเลยก็ว่าได้ หรือบางครั้งเราโทรไปไม่เจอเราก็ยังสามารถฝากข้อความบางอย่างไปถึงคนอื่นๆได้อย่างง่ายๆเลย ดังนั้นพวกเราก็เลยมีช่วงเวลาที่ทำให้เราสามารถทำให้เกิดข้อผิดพลาดจากการพูดโดยอาจจะคิดไม่ถี่ถ้วนมากขึ้นไปอีก พวกเราชาวสัพเพเหระก็ได้ยินเรื่องราวที่เกิดจากการพูดโดยไม่ทันคิดหรืออาจจะคิดไม่ทันจนเกิดเรื่องราวฮาฮาเหล่านี้ขึ้น เราอยากให้เพื่อนเพื่อนได้อ่านเรื่องราวเหล่านี้สักหน่อยก็เพราะว่าหากคุณได้ยินได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้แล้วก็อาจจะคิดได้ว่าการพูดโดยไม่คิดหรืออาจจะคิดน้อยไปนั้นอาจจะนำพาเรื่องราวที่เราคาดไม่ถึงมาให้เราได้เสมอนั้นเอง คนข้างข้างนี้แหละ เราเป็นคนที่ชอบให้โอกาสกับร้านค้าต่าง ๆ อย่างเช่นร้านอาหารหรือร้านที่เปิดใหม่เราจะลองใช้บริการของร้านนั้นอย่างน้อย 2-3 ครั้งโดยที่ถึงแม้ว่าในครั้งแรกมันจะให้บริการเราแบบไม่ถูกใจเท่าไหร่นัก ที่เรามีความคิดแบบนั้นก็เพราะว่าการเปิดร้านใหม่นั้นมันอาจจะไม่ลงตัวและเราก็ไม่อยากตัดสินอะไรจากการพบหรือใช้งานเพียงครั้งเดียว แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปร้านทำผมที่เพิ่งเปิดเป็นครั้งที่สอง เพื่อแก้ไขสีผมที่เพิ่งทำมาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ แต่ในตอนที่ช่างกำลังเข้ามาดูผมของเราก็พูดติ ทั้งสีผมและคุณภาพของการทำผม ก่อนที่จะถามเราว่าทำมาจากร้านไหน ซึ่งเราก็ไม่ได้ตอบเพียงแค่ยิ้มอย่างสุภาพและบอกปัดไปว่าเป็นร้านแถวบ้าน “ทั้งที่จริงแล้วมันก็คือร้านนี้แหละเพียงแต่ช่างคนละคนเท่านั้นเอง” ทำให้เราคิดได้เลยว่าเราไม่ควรติผลงานคนอื่น ผมคือคนคิดเอง เราเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่งซึ่งในปีนี้พวกเราต้องทำตารางการเรียนการสอนใหม่ให้สอดคล้องกับการเรียนแบบออนไลน์และการเรียนแบบที่ต้องมาโรงเรียน ซึ่งในระหว่างที่เรากำลังนำเสนอแผนงานทั้งหมด คุณครูท่านหนึ่งก็ยกมือและพยายามแย้งเรื่องการจัดตารางเวลาที่เรากำลังนำเสนอโดยติในหลายหลายจุดถึงความไม่เหมาะสม โดยเราก็นั่งฟังอยู่เงียบๆ สักพักเมื่อเค้าพูดจบก็เอ๋ยขึ้นมาว่า “ถ้าจัดตารางแบบนี้อย่าเรียกว่าจัดดีว่า” แล้วก็นั่งลง ทุกคนเงียบสนิทรวมถึงตัวผมด้วยก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า “ผมขอโทษที่จัดตารางแบบนี้ออกมา” แล้วครูคนนั้นก็นั่งหน้าซีดไปเลยเพราะเสียงนั้นเป็นเสียงของผู้อำนวยการโรงเรียน ซ่อมได้ พ่อของเราเปิดอู่รับซ่อมบำรุงรถยนต์ในเมืองซึ่งต้องบอกว่าร้านของเราถือว่าเป็นร้านที่ได้รับความไว้ว่างใจจากลูกค้าเป็นอย่างมาก ทำให้เราอยากสืบทอดกิจการของทางบ้านและเราก็ทำได้หลังจากเครื่องจบสาขาเครื่องกล พร้อมทั้งประสบการณ์ทำงานที่ช่วยงานพ่อของเรามาตั้งแต่เด็ก ทำให้เรารับช่วงต่อเป็นช่างใหญ่ของอู่ของครอบครัวเรา มีอยู่ครั้งหนึ่งลูกค้าโทรมาให้ออกไปช่วยดูรถที่เสียอยู่ไม่ไกลจากร้านของเรา แล้วพอเราไปถึงพอเห็นว่าเราเป็นผู้หญิงเค้าก็บอกขึ้นมาว่า “คุณจะทำได้แน่เหรอ” และหลังจากนั้นแค่ 15 นาทีเค้าก็ต้องกล่าวขอโทษเราเพราะแค่เราตรวจดูไม่นานและเปลี่ยนอุปกรณ์ไฟฟ้าบางส่วนรถก็กลับมาใช้งานได้ (ความรู้ความสามารถไม่ได้จำกัดอยู่กับว่าเค้าเป็นยังไงหรอกนะ) ใช้เป็นเหรอ เราทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์และเราก็ชอบงานนี้มากมาก ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะอายุมากขึ้นแต่ก็ยังรับทำงานพัฒนาโปรแกรมต่าง ๆ อยู่เสมอเพราะมันสนุกมากมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปนั่งรอเพื่อนของเราอยู่ในร้านอาหาร และเด็กหลายคนที่โต๊ะข้างๆของเราก็บังเอิญกำลังอ่านคู่มือและพยายามใช้งานโปรแกรมที่เราเป็นคนเขียนขึ้น พอเห็นแบบนั้นเราก็เลยทักทายเค้าอย่างสุภาพและเสนอตัวว่าจะช่วยตอบคำถามเรื่องการใช้งานโปรแกรมนั้นให้ ซึ่งพวกเค้าก็ซุบซิบกันเสียงดังไปหน่อยว่า…

เค้าบอกว่าการจะทำอาหารให้อร่อยและถูกใจคนที่มารับประทานอาหารนั้น นอกจากจะทำให้อาหารอร่อยถูกปากแล้วหน้าตาของอาหารและการจัดจานก็คืออีกสิ่งหนึ่งที่จะทำให้ความรู้สึกอยากทานอาหารและความรู้สึกว่าอาหารนั้นมีคุณค่ามากกว่าหารสั้นอื่นๆเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย ซึ่งพวกเราชาวสัพเพเหระก็คิดแบบนั้นเหมือนกันนั่น ก็เพราะว่าเมื่อเราเห็นอาหารหน้าตาดีสวยงามหรือแม้กระทั่งมีจานที่ตกแต่งดูดีสักหน่อยมันก็ทำให้เรารู้สึกอยากที่จะลองลิ้มชิมรถอาหารจานนั้นแล้วอีกครั้งพวกเรายังสามารถถ่ายภาพสวยสวยของอาหารจานนั้นส่งต่อไปยังเพื่อนเพื่อนให้ได้ชมกันอีกด้วยนะ เรียกได้ว่ากินข้าวจานเดียวมีประโยชน์ตั้งแต่ทำให้อิ่มท้องจนถึงยอดไลค์กระจายได้อีกด้วย และวันนี้พวกเราชาวสัพเพเหระก็ได้ไปเจอบทความกลัวเอารูปอาหารและการแต่งจานให้ออกมาดูน่ารัก การแต่งจานเป็นรูปการ์ตูนต่างๆซึ่งพอเห็นแล้วก็ต้องบอกเลยว่านี่มันเหมือนเป็นผลงานศิลปะบนจานอาหารชัดชัดและเราก็อยากจะแนะนำเธอคนนี้ให้กับเพื่อนเพื่อนรู้จักนั่นก็คือ คุณลาเลห์ ซึ่งอายุเพียงแค่ 35 ปี เท่านั้น จากการสืบหาข้อมูลก็ได้พบว่าเธอคนนี้เพิ่งเริ่มหัดแต่งจานอาหารตั้งแต่ปี 2558 โดยครั้งแรกที่เธอทำก็คือการแต่งจากแฟนเค้กให้ลูกชายที่ชื่อว่าชื่อจาค็อบ (ตอนนั้นอายุ 6ขวบ ) และลูกสาวอีกคนหนึ่งชื่อว่าชาร์ลี (ที่อายุได้เพียง 19 เดือนเท่านั้น) ซึ่งตอนนั้นเค้าได้ลองทำเป็นลวดลายสิงโตและมันก็สนุกมากมากเลยที่ได้ลองทำอะไรใหม่ๆครั้งแรกและนั้นก็ทำให้มื้ออาหารเป็นเรื่องสนุกและเป็นสิ่งที่ลูกของเธอตั้งตาค่อยว่าจะมีอะไรสวยๆแบบนี้อีกเมื่อไหร่ ซึ่งต้องบอกเลยว่าในครั้งแรกๆนั้นพวกเราก็แค่ทำให้มันออกมาดูเหมือนหรือคล้ายกับสิ่งที่เราต้องการทำโดยเอาต้นแบบมาจากสิ่งต่าง ๆ รอบตัวอย่างเช่นตัวการ์ตูนหรือของเล่นที่อยู่ในบ้าน และหลังจากนั้นไม่นานเด็กๆก็เริ่มที่จะมาบอกถึงสิ่งที่เขาชอบและอยากเห็นซึ่งมันเป็นตัวละครจากภาพยนตร์บ้าง หรือจากหนังสือที่เค้าอ่านมาบ้าง ต้องบอกเลยว่านั้นทำให้เจคอบกับเธอได้ใช้ช่วงเวลาของการทำอาหารให้กลายเป็นช่วงเวลาของความสุขและการเรียนรู้อย่างแท้จริง เพราะพวกเค้าจะต้องใช้ทั้งความคิดสร้างสรรค์และต้องคิดอย่างรอบคอบในการเลือกใช้วัตถุดิบต่างๆในครัวเพื่อที่จะสร้างสรรค์ผลงานเหล่านี้ให้ออกมาได้เหมือนกับที่ตั้งใจไว้ และคุณแม่ลาเลห์ของเราก็ชอบมากมากที่ได้ทำสิ่งนี้เพราะนอกจากจะสามารถได้เล่นสนุกกับลูกแล้วละก็เธอเองยังสามารถทำให้เด็กทานอาหารต่าง ๆ ที่มีประโยชน์ได้อย่างแนบเนียนโดยการ บอกถึงประโยชน์รวมไปถึงใช้ตัวละครในการ์ตูนหรือหนังสือที่อ่านเกี่ยวกับที่มาของความแข็งแรงเหล่านั้นล้วนเกิดจากการได้ทานอาหารที่มีประโยชน์ของการทานผักต่าง ๆ ต้องบอกว่าด้วยเวลาเพียงไม่นานเธอก็ลงตัวกับการสร้างสรรค์ผลงานเหล่านั้น และเมื่อเธอได้ลองส่งผลงานของเธอออกดูสายตาผู้คนด้วยการตัดสินใจสร้างสื่อและช่องทางในการโพสต์ภาพการแต่งจานอาหารของเธอลงบนโลกออนไลน์ เพียงไม่นานก็มียอดผู้ติดตามจำนวนไม่น้อยเลยที่ให้ความสนใจกับสิ่งที่เธอคิดและทำลงไป และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้งเพราะหลังจากนั้นไม่ถึงสองปีเมื่อผลงานของเธอเริ่มออกสู่สายตาของผู้คนและความนิยมยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง นั้นทำให้บริษัทชั้นนำในโลกภาพยนต์และการ์ตูนทั้งหลายต่างให้ความสนใจและอยากที่จะร่วมงานกับเธอในการโปรโมทหนังและตัวละครต่าง ๆ ของพวกเค้าผ่านทางการแต่งจานอาหารของเธอ และนั้นเองที่ทำให้ตอนนี้นอกจากงานอดิเรกของเธอที่จะทำให้เด็กๆในบ้านได้ทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพแล้วยังได้ความสวยงามที่เอาไว้โชว์ให้เพื่อนเพื่อนได้เห็นและชื่นชมในแต่ละวันแล้ว ตอนนี้เธอยังได้รายได้เสริมหรืออาจจะกลายเป็นรายได้หลักของเธอไปแล้วก็ได้นะในตอนนี้ นอกจากนั้นยังต้องบอกว่าอาหารของเธอทุกจานนั้นสามารถทานได้อย่างสบายใจเพราะถึงแม้ว่ามันจะมีน่าตาน่ารักและสีสันสวยงามแต่ทั้งหมดถูกเลือกมาจากสิ่งของที่มาจากวัตถุดิบในการทำอาหารซึ่งสามาถทานได้อย่างสบายใจเลยนั้นเอง ผลงานของเธอส่วนใหญ่จะใช้วัตถุดิบหลักในการสร้างภาพของตัวละคร แล้วจึงค่อยสร้างรายละเอียดหรือเส้นสายลวดลายต่าง ๆ ด้วยวัตถุดิบอื่นๆ และสีดำที่เพื่อนเพื่อนเห็นนั้นก็คือแผ่นสาหร่ายที่ตัดออกมาหรือบางครั้งก็ใช้ช็อกโกแลตทำเป็นวงกลมแล้วมาใช้นั้นเอง บางครั้งการขึ้นรูปกับธัญญาพืชเล็กน้อยก็ทำให้ทุกอย่างออกมาดูดีได้ขนาดนี้แล้ว สวยน่ารักจริง ๆ ทำอะไรนอกกรอบบ้างก็ได้ จะน่าทานหรือน่าเกรงขามกันดีนะ…

ถ้าจะให้บอกถึงการตกแต่งบ้านก็คงจะเป็นความสุขของเพื่อนเพื่อนอีกแบบนึงสำหรับคนที่ชอบที่จะปรับเปลี่ยนหรืออาจจะชอบการเปลี่ยนแปลงทีละเล็กละน้อย ก็คงต้องบอกว่าการได้ออกไปเดินมองหาเฟอร์นิเจอร์เครื่องประดับหรือแม้กระทั่งกรอบรูปหรือตุ๊กตาตัวเล็กๆน่ารักน่ารักมาตั้งไว้ในบ้านหรือในห้องของเราก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งแล้วซึ่งพวกเราชาวสัพเพเหระก็เห็นด้วยกับสิ่งเหล่านั้น เพราะว่าการได้ทำสิ่งที่ทำให้เรามีรอยยิ้มและมีความสุข ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยมันก็ทำให้เราเติมเต็มความรู้สึกดีดีเข้าไปได้ในแต่วันนี้ และพวกเราชาวสัพเพเหระไม่ได้จะเอาเรื่องของการตกแต่งบ้านเล็กๆน้อยๆมาให้เพื่อนเพื่อนชมหรอกนะเพราะว่าพวกเราได้ไปเจอกับเรื่องราวของการแต่งบ้านด้วยการสร้างห้องลับเก็บเอาไว้ ซึ่งมันก็คงจะเป็นห้องลับจริงๆนั่นแหละเพราะถึงขนาดที่ว่าเจ้าของเก่าก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้เช่นเดียวกันว่ามีสิ่งใดถูกเก็บหรือซ่อนไว้เลย จนกระทั่งเพื่อนของเราที่ได้ย้ายเข้าไปอยู่ใหม่และทำการต่อเติมจนได้พบกับห้องเหล่านี้มาลองดูกันสิว่าจะมีอะไรน่าสนใจอยู่ภายในห้องลับเหล่านั้นกันบ้างแล้วเพื่อนเพื่อนก็ลองช่วยกันคิดดูว่าไปห้องลับเหล่านี้คุณอาจจะอยากสร้างบ้านไว้บ้างสักห้อง ไปลองชมภาพห้องลับต่างๆที่เราเอามาให้เพื่อนเพื่อนได้ดูกันเลยดีกว่าลองดูซิว่ามีห้องแบบไหนบ้างที่สุพรรณจะชอบ บ้านที่เราได้มามันเก่าพอสมควรและเมื่อเราพยายามเปลี่ยนกำแพงไม้อัดออกก็ต้องพบประตูที่สามารถพาเราไปยังห้องเก็บของเล็กๆได้ สงสัยจริงๆว่าจะปิดไว้ทำไมแล้วแต่ก่อนมันเคยเก็บอะไรไว้กันแน่นะ © Reddit หลังจากได้บ้านหลังนี้มาเราก็ไม่ได้ลงมาดูแลเลย จนกระทั้งตอนนี้ที่เราจะย้ายมาอยู่เราได้ทำการซ่อมจุดต่าง ๆ ภายในบ้านแล้สก็ได้พบกับสิ่งที่ไม่ได้คิดมาก่อนเพราะที่หลังกำแพงห้องของเราอันที่จริงแล้วมันเป็นห้องอาบน้ำและห้องอบไอน้ำมาก่อน ซึ่งพอซ่อมแซมมันก็สามารถกลับมาใช้งานใหม่ได้แล้ว © Imgur บังเอิญว่าเกิดน้ำท่วมเข้าไปในห้องใต้ดินทำให้เราต้องเรียกพนักงานมาซ่อมแซมและนั้นก็ทำให้เราได้พบกับห้องลับที่ซ่อนอยู่ในกำแพงซึ่งมีของหลายอย่างวางอยู่และเราคิดว่ามันน่าจะเป็นห้องเก็บของมาก่อน © Imgur หลังจากพยายามต่อเติ่มบ้านเราก็พบว่ามีประตูบานใหญ่อยู่ในกำแพงซึ่งตอนแรกเราก็คิดว่ามันจะพาเราไปสู่ห้องลับหรืออะไรที่น่าตื่นเต้นและพอย้ายประตูออกไปก็พบว่ามันเป็นแค่กำแพงอิฐ สงสัยว่าช่างเก่าที่ทำบ้านจะไม่อยากเสียเวลาทุบก็เลยสร้างพนังคลุมมันซะเลย © Imgur กำแพงบ้านเก่ามันผุก็เลยกะว่าจะเรียกช่างมาซ่อมแต่กลายเป็นว่ามีห้องลับอยู่หลังกำแพงนั้นอีก น่าตื่นเต้นจริงๆ ที่ได้เจอแต่พอเปิดเข้าไปก็ไม่มีอะไรอยู่เลยเป็นแค่ห้องโล่ง ๆ © Imgur หลังจากที่เราอยู่บ้านนี้มานานพวกเราก็เลยอยากจะลองเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ โดยเริ่มจากพรมรองพื้นและเมื่อยกมันขึ้นก็ได้พบกับประตูลับที่นำเราไปสู่ห้องใต้ดึงซึ่งบ้างใต้นั้นมันคือที่เก็บอาหาร เมื่อลองหาข้อมูลดูก็ได้รู้ว่ามันเหมือนเป็นตู้เย็นตามธรรมชาติที่คนสมัยก่อนใช้ความเย็นในชั้นดินเพื่อคงสภาพอาหารและสิ่งต่าง ๆ นั้นเอง © Imgur อยากจะทำห้องครัวใหม่ก็เลยลื้อพื้นห้องออกแล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าอันที่จริงแล้ว ใต้ห้องครัวของเรามันเป็นถังเก็บน้ำขนาดใหญ่ © Reddit เราย้ายบ้านใหม่แล้วก็ได้พบกับตู้เซฟลับที่ฝั่งอยู่ในพื้นแต่ก็ไม่รู้รหัสที่จะเปิดมัน ตอนนี้มันก็ยังอยู่แบบเดิมเพราะเราคิดว่าข้างในไม่น่าจะมีอะไรแล้ว (หรือเราควรลองเปิดมันดูนะ) © Imgur ตอนที่ลูกของเราเล่นเคาะบอลในบ้านของเรามันมีเสียงแปลก พอลองสังเกตุดูก็พบว่าอันที่จริงแล้วมันเป็นช่องลับที่มีกล่องไม้ใบนี้ซ่อนอยู่ข้างใน แต่เรายังไม่กล้าเปิดดูหรอกนะว่ามันมีอะไรอยู่ข้างใน © CzarMatt /…

เป็นธรรมดาที่คนส่วนใหญ่ยอมต้องมีเรื่องที่ตัวเองสามารถทำได้และมั่นใจในสิ่งที่จะทำนั้นก็เพราะพวกเรานั้นล้วนแล้วแต่มีความถนัดไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่งซึ่งทำให้พวกเราหลายหลายคนสร้างสรรค์หรือทำในสิ่งใหม่ๆที่แตกต่างกันได้อย่างลงตัวและแน่นอนว่าเมื่อเรามีสิ่งที่เราถนัดหรือสิ่งที่เรารู้แล้วย่อมจะต้องมีสิ่งตรงกันข้ามนั้นก็คือเรื่องราวหรือสิ่งที่เราทำไม่ได้หรือเรื่องราวที่เราไม่รู้นั้นเอง และเจ้าสิ่งเหล่านี้แหละที่จะทำให้พวกเราเกิดความไม่มั่นใจหรือความกลัวในการทำสิ่งเหล่านั้นนั้นเอง ซึ่งก็ต้องบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติสามัญมากมากที่เกิดขึ้นกับตัวเราหรือบางครั้งก็เกิดขึ้นกับคนรอบรอบตัวเราได้แต่วันนี้พวกเราชาวสัพเพเหระอยากจะเอาเรื่องราวชาวขนลุกจากสิ่งที่เราไม่รู้และพวกเราที่ได้ฟังกยังไม่สามารถที่จะเอาเหตุผลอะไรมาอธิบายเรื่องราวเหล่านั้นได้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรมาให้ เพื่อว่าเพื่อนเพื่อนอาจจะสามารถบอกเราได้ถึงสิ่งที่เราไม่รู้เหล่านี้นั้นเอง คุณยายชวนไปเล่นด้วย ครอบครัวของเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่นั้นก็คือ เราจะอยู่กันแบบหลายหลายรุ่นเลยทำให้มีคุณตาคุณยายและพี่น้องรวมถึงหลานตัวเล็กอีกหลายคนอยู่ในบ้าน ซึ่งนั้นก็ทำให้บ้านของเราอบอุ่นและดูครึกครื้นอยู่เสมอ ด้วยความที่มีญาติหลายคนและอายุก็หลากหลายทำให้เด็กๆคุ้นเคยกับการเข้าหาผู้ใหญ่ และเรื่องราวไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นในวันที่เรามีงานเลี้ยงวันเกิดกันในครอบครัว ในระหว่างที่พวกผู้ใหญ่กำลังช่วยกันเตรียมอาหารและจัดของขวัญเด็กๆก็เล่นกับคุณตาคุณยายอย่างสนุกสนาน จู่ๆเหล่าเด็กก็พร้อมใจกันมองไปที่มุมห้องและเริ่มพูดคุยกันเบาๆ เราซึ่งเป็นคุณตาก็เลยถามไปว่า “แอบวางแผนอะไรกันเหรอเด็กๆ” แต่สิ่งที่เด็กๆตอบกลับมาก็ทำให้เราอึ้งไปเพราะพวกเค้าพร้อมใจกันพูดว่า “มีคุณยายยืนจ้องมองเราจากนอกหน้าต่างและพยายามเรียกให้เข้าไปหา แต่เราไม่เคยเห็นหน้าท่านมาก่อน” ซึ่งเมื่อเรามองไปที่นั้นก็ไม่เห็นใคร แต่เราก็ไม่สบายใจและพาเด็กย้ายไปห้องอื่น แต่เราก็ยังคิดไม่ออกว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วเด็กเข้าไปหาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นนะ ชายคนหนึ่ง ในเย็นวันหยุดสุดแสนธรรมดาเราพาหลานออกไปเดินเล่นที่สนามเด็กเล่นใกล้บ้านตามปกติ แต่ละหว่างที่หลานกำลังวิ่งเล่นอยู่รอบสนานหญ้าจู่ๆเค้าก็วิ่งมาหาเราและบอกว่า ย่าครับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นมองมาที่เราครับย่า ผมเห็นเค้ายืนอยู่นานแล้วมันน่ากลัวมากครับ แต่ในระหว่างที่เรามองตามทิศทางที่หลานชี้ไปกลับไม่เห็นใครเลยและเมื่อถามซ้ำอีกครั้งหลานของเราก็ยังคงบอกว่าเค้ายืนอยู่ที่ตรงนั้นและกำลังเริ่มขยับตัวเหมือนจะเดินเข้ามา เรารีบพาหลานกลับบ้านโดยไม่ได้บอกอะไรเพราะอันที่จริงเราไม่เห็นใครเลยและหลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าพาหลานไปที่นั้นอีกเลยเพราะกลังชายที่เรามองไม่เห็นคนนั้น ทำไมไม่พาผมไปด้วย หลังจากที่ออฟฟิศของเราเริ่มกลับมาทำงานและต้องออกเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆ เราก็ต้องออกไปค้างข้างนอกบ่อยขึ้นซึ่งทุกครั้งเราก็จะโทรคุยกับลูกๆผ่านทางวีดีโอคอลเสมอ แต่วันก่อนระหว่างที่เราโทรคุยกันลูกของเรากลับถามคำถามแปลกขึ้นมาซึ่งทำให้ตั้งแต่คืนนั้นเราแทบไม่อยากไปค้างที่ไหนเลย เพราะจู่ๆลูกของเราก็ถามว่า ทำไมเพื่อนแม่พาเด็กไปด้วยได้ แล้วทำไมแม่ไม่พาผมไปได้ ซึ่งเราก็สงสัยเลยถามไปว่าทำไมลูกพูดแบบนั้น แล้วเจ้าตัวเล็กก็บอกว่า “ผมเห็นเพื่อนแม่เล่นกับเด็กอยู่ด้านหลังไง” ซึ่งตอนนั้นเราอยู่คนเดียวแต่เราไม่ได้พูดอะไรและค่อยๆวางสายไปพร้อมกับเก็บของแล้วลงมาขอเปลี่ยนห้องนอน “ให้นอนห้องเดิมคงทำใจไม่ไหว” ทำไมเค้านั่งได้ การมีลูกๆทำให้เรารู้ว่าครอบครัวและงานบ้านกับการดูแลเด็กๆไม่ได้เป็นเรื่องง่ายเลย และเรามีหลายหลายเรื่องที่จะต้องเรียนรู้อย่างวิธีการเลี้ยงเด็กเป็นต้น ซึ่งบางเรื่องก็ง่ายบางเรื่องก็ยากแต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ทำให้เราแทบวิ่งเลยนั้นก็เพราะว่าวันนั้นเราไปเที่ยวนอกบ้านแล้วเจ้าตัวเล็กก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะเราเลยบอกว่า การปีนไปนั่งบนโต๊ะเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำแต่ระหว่างที่เราสอนอยู่เจ้าตัวเล็กกลับบอกเรามาว่า “ถ้าปีนขึ้นโต๊ะไม่ได้แล้วทำไมแม่ไม่ว่าคุณน้าผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วยละ พร้อมกับชี้นิ้วไปที่โต๊ะข้างอีกด้วย” ซึ่งเราไม่เห็นใครเลยแต่ลูกของเราก็ยังบอกแบบนั้นอยู่อีก แต่เราก็รู้สึกขนลุกเล็กจึงรีบพากันออกจากร้านแล้วไม่กลับไปที่นั้นอีกเลย พี่อยู่ในนั้น ในระหว่างช่วงบ่ายวันหนึ่งหลังจากที่เราเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล เราเดินทางกลับบ้านด้วยรถไฟฟ้าและในระหว่างที่นั่งรถอยู่ก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กเดินมาใกล้เราแล้วก็บอกว่า “พี่มาอยู่ในนี้เหรอ” ที่แรกเราก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่คุณแม่ของเด็กคนนั้นก็เริ่มพูดกับเด็กน้อยประมาณว่า “พี่เค้าเดินทางไปในที่ที่ไกลมากมากแล้ว” ซึ่งนั้นก็ทำให้เราทราบว่าพี่ของเด็กผู้หญิงคนนี้น่าจะเพิ่งจากไป…

หลากหลายครอบครัวที่กำลังเพิ่งเริ่มสร้างครอบครัวอาจจะมีแนวคิดและความพร้อมไม่เหมือนกันบางครอบครัวก็อาจจะอยากได้บ้านที่อบอุ่นและสวยงามบางคนก็อาจจะอยากได้สวนสวยๆเพื่อไว้พักนั่งชมธรรมชาติในยามว่าง และอีกหลายคนก็อยากที่จะมีเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นไปมาให้ความสุขกับครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็แล้วแต่พวกเราก็สนับสนุนให้เพื่อนเพื่อนทำได้ตามที่คิดและฝันไว้นั้นเอง และวันนี้พวกเราก็มีเรื่องราวดีดีมาฝากสำหรับเหล่าเพื่อนเพื่อนที่เป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่อาจจะต้องนั่งกุมขมับเพราะความซนและพลังอันเหลือล้นจากเหล่าเด็กน้อยเหล่านั้น มาลองอ่านกันสักหน่อยสิว่าเรื่องราวดีดีที่พวกเราได้ลองเอามาให้เพื่อนเพื่อนอ่านกันนี้จะสามารถช่วยให้เพื่อนเพื่อนดูแลและทำให้เจ้าตัวเล็กของคุณอยู่ในโอวาทหรือทำตามสิ่งที่คุณอยากให้ทำได้ขนาดไหน ความภูมิใจในสิ่งที่ทำได้ ลูกของเราอายุได้ 6 ปีแล้วก่อนหน้านี้เรามักจะบอกให้เค้าทำในสิ่งที่ต้องการโดยไม่ได้คิดถึงเค้าเลย ซึ่งบางอย่างเค้าก็ไม่สนใจเลยแต่เราก็ได้ค้นพบสิ่งหนึ่งซึ่งทำให้ทุกอย่างดูง่ายมากขึ้นนั้นก็คือเราพบว่าเด็กๆก็เป็นคนที่มีความภูมิใจในสิ่งที่เค้าสามารถทำได้หรือรู้สึกดีที่ได้รับมอบหมายให้ทำอะไรสักอย่าง อย่างเช่นก่อนหน้านี้ตอนข้ามถนนเรามักจะต้องเรียกเค้าและจูงมือเพื่อข้ามถนนซึ่งลูกของเราก็ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่นัก แต่หลังจากที่เราบอกเค้าว่าเราอยากให้เค้าช่วยพาเราข้ามถนนและเค้าจะต้องช่วยจับมือด้วย ซึ่งหลังจากนั้นเราก็พบว่าลูกของเราจะมีความสุขมากที่ได้พาเราข้ามถนนและจะจับมือเราแน่นๆเสมอ โดยครั้งหนึ่งเค้าบอกว่า”ผมจะดูแลเรื่องนี้ให้แม่เอง” ฟังแล้วก็รู้สึกดีเลย การแข่งขันทำให้การเรียนรู้สนุกมากขึ้น หลายครั้งที่เราพยายามสอนให้เค้าทำหลายหลายด้วยตัวคนเดียว อย่างเช่นการไปห้องน้ำตอนกลางคืนหรือการเดินขึ้นลงบันได แต่มันก็ไม่ค่อยได้ผลเพราะเค้ามักจะบอกว่าเค้าทำไม่ได้และไม่ไหว แต่พอเราเปลี่ยนมาเป็นการเล่นเกมส์และการแข่งขันมันก็กลายเป็นเรื่อง่ายขึ้นมากเลย อย่างเรื่องไปห้องน้ำเราก็สร้างเป็นเกมส์ค้นหาของโดยบอกเค้าว่าเราจะเอาของเล่นไปซ่อนในห้องน้ำและผลัดกันไปหาซึ่งใครหาเจอก็จะได้ของเล่นชิ้นนั้นไปเลย เพียงเท่านั้นแหละเด็กน้อยก็เดินไปห้องน้ำได้อย่างสนุกสนานเลย และเกมส์จับเวลาขึ้นบันไดก็ทำให้เราเห็นว่าเค้าสามารถเดินขึ้นลงบันไดเองได้เร็วแค่ไหน การให้รางวัลและบทลงโทษคือสิ่งจำเป็น ครอบครัวเรามีเทคนิคเล็กที่ทำให้เหล่าเด็กของเรานั้นรู้ว่าสิ่งไหนควรทำและสิ่งไหนไม่ควรทำแบบง่ายๆนั้นก็คือการให้รางวัล(อาจจะเป็นคำชมหรือขนมอร่อยๆก็ได้) ในตอนที่เราเห็นเค้าทำในสิ่งที่ถูกต้องอย่างเช่นการช่วยเหลืองานบ้านหรือเวลาที่เค้าทำเรื่องดีดี และสำหรับกรณีที่เค้าทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องอย่างเช่นขว้างของเล่นหรือทำสิ่งที่ไม่ควรทำเราก็จะมีกติกาง่ายๆนั้นก็คือจะบอกว่าสิ่งนี้ไม่ควรทำและหากทำอีกครั้งก็จะต้องมีบทลงโทษอย่างการเข้ามุมห้องและเราก็จะสอนเพิ่มและคุยกันว่าทำไมถึงทำเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่ได้ซึ่งเค้าก็เข้าใจ รู้จักคุณค่าของสิ่งต่าง ๆ พวกเราสอนลูกของเราให้รู้จักคุณค่าของสิ่งต่าง ๆ เพื่อที่ว่าเค้าจะได้รู้จักเก็บและรู้จักใช้ของต่าง ๆ ที่มีโดยเราเริ่มต้นจากเรื่องใกล้ตัวอย่างการทานอาหาร โดยถึงแม้ว่าเราจะเตรียมอาหารไว้จำนวนหนึ่งซึ่งก็มากพอสมควรแต่พวกเราจะตักตามจำนวนที่เราพอที่จะทานหมดเท่านั้นซึ่งหากไม่อิ่มก็สามารถที่จะกลับมาตักเพิ่มได้ที่หลัง ซึ่งนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้บ้านของเราแทบจะไม่ค่อยมีอาหารเหลือทิ้งเลยนอกจากนั้นเด็กๆยังเอาสิ่งนี้ไปประยุกต์ใช้งานกับเรื่องอื่นๆอีกด้วยอย่างการเลือกข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ พวกเค้าก็เลือกซื้อที่ถูกใจและซื้อมาไว้ใช้งานจริงๆ ทำให้แทบไม่มีของที่ไม่ได้ใช้งานอยู่ในบ้านเลย และนั้นทำให้พวกเราภูมิใจในตัวพวกเค้ามากมากเพราะถึงแม้ว่าเราจะสามารถซื้อทุกอย่างที่เค้าต้องการได้แต่พวกเค้าก็เลือกที่จะมีในสิ่งที่จำเป็นใช้งานจริงๆ เพื่อคนที่รักเราทำได้ทุกอย่าง ตอนที่ลูกของเราพอที่จะคุยรู้เรื่องและเข้าใจเรื่องต่าง ๆ เราบอกเค้าไปว่า “แม่มีอาการแพ้คนที่งอแง” ซึ่งดูเหมือนเค้าจะเข้าใจเพราะทุกครั้งที่เจ้าตัวเล็กของเราเริ่มที่จำทำตัวงอแงและไร้เหตุผลเพียงแค่เราเริ่มไอเบาๆ เค้าก็จะมีท่าทางเบาลงและเข้ามาคุยกันด้วยเหตุผลซึ่งนั้นทำให้เรายิ่งรักเค้ามากขึ้นไปอีกนั้นเพราะเรารู้ดีกว่าที่เค้ายอมและนิ่งลงนั้นก็เพราะเค้ารักเรามากนั้นเอง การลงมือทำคือตัวอย่างที่ดี พวกเรามีแนวคิดที่ว่าหากเราอยากที่จะได้สิ่งใดหรืออยากให้คนรอบตัวเราทำเรื่องดีดีที่เราต้องการ พวกเราก็ต้องทำสิ่งเหล่านั้นให้กับคนรอบข้างๆก่อน และเราก็สอนให้ลูกของเราด้วยการทำสิ่งต่าง ๆให้พวกเค้าเห็นอย่างเช่นอย่างการช่วยเหลือกันทำงานต่างๆภายในบ้าน เพื่อให้เค้ารู้จักการช่วยเหลือกันและพวกเราจะกล่าวขอบคุณทุกครั้งเมื่อมีใครทำอะไรให้เราถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างการช่วยหยิบของก็ตามซึ่งนั้นก็ทำให้ลูกๆของเรากลายเป็นคนที่รู้จักทั้งการอาสาที่จะช่วยเหลือคนอื่นๆและมักจะพูดขอบคุณกับคนรอบข้างอยู่เสมอแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย เรียบเรียงโดย สัพเพเหระ